Column. Tonya emigreerde in haar eentje naar Spanje en vertelt over haar fascinatie voor vliegvelden: ‘Een plek waar avonturen beginnen’
Nadat Tonya Ernsting (52) genas van borstkanker en na 23 jaar scheidde van haar man vertrok ze in haar eentje naar Spanje om daar een B & B op te zetten voor ex-kankerpatienten: Todos Y Tonya. Elke maand vertelt ze op wendyonline.nl hoe het haar vergaat in Spanje. Dit keer vertelt ze over haar fascinatie voor vliegvelden.
Het is inmiddels half juni als ik dit schrijf. We zitten middenin een hittegolf, de temperaturen liggen hier momenteel rond de 37-38 graden dus dat is de schaduw opzoeken. Ik zit binnen.(!) Vreemd hoge temperaturen, hier in Spanje, maar gunstig voor de administratie, promotie en al het andere computerwerk dat niet altijd even aanlokkelijk roept om aandacht.
Haat-liefdeverhouding
Inmiddels heb ik, naast ‘gasten’ ook een aantal vrienden/vriendinnen en mijn vader op bezoek gehad en dus best wat ritjes naar de luchthaven gemaakt. Malaga airport. Je moet even weten hoe je er komt, en met name waar je parkeert maar daarna wijst het gelukkig zichzelf. Luchthavens, ik heb er altijd een soort haat-liefdeverhouding mee; fijn om te reizen maar de rijen, het wachten en de controles zijn natuurlijk ronduit verschrikkelijk. Om maar te zwijgen van de weigerende machines waar je je parkeergeld wilt betalen en belachelijke prijzen voor eten en drinken.
Avonturen
Ooit reisde ik heel veel, voor werk, uit nieuwsgierigheid naar de wereld en later voor de liefde. Ik heb veel luchthavens gezien, en de herinneringen aan reizen zijn extra sterk op luchthavens. Voor mij blijven het fascinerende plaatsen. Luchthavens. Een plek waar avonturen beginnen en eindigen, waar mensen afscheid nemen, soms voor even, soms voor heel lang. Waar je mensen ziet huilen, elkaar in de armen sluiten. Soms om afscheid te nemen, soms omdat ze elkaar weer zien na lange tijd.
Puinhoop
Ik sta meestal in de vertrekhal te wachten op mijn reizigers. Tussen minimaal 30 mannen die staan te lachen, te kletsen en er dus een gezellige chaotische boel van maken. Om ondertussen met hun bordjes waarop de namen van hun klanten staan te zwaaien om de juiste personen op te pikken. Naast mij, in deze kleine puinhoop, staan vrienden, moeders, geliefden. Net als ik turen ze de inkomende menigte af naar een blik van herkenning.
Verdwaasd
De menigte die uit het vliegtuig, door de douane en met (vaak veel te grote en vooral te veel) koffers een nieuwe belofte binnenloopt. Ze kijken meestal een beetje verdwaasd, zijn moe en ook zij zoeken naar herkenning, een taxi, een hostess of soms gewoon een plek om eerst maar eens een sigaret op te steken. Zelfs zonder aankomst borden kun je de herkomst van de diverse nationaliteiten makkelijk herleiden: voetbalshirts, bepaalde shopping tassen, schoeisel, hoofdoeken, zelfs kapsels en de hoeveelheden make-up en joggingpakken. (heb ik dat niet netjes omschreven, haha!) Maar een ding blijft gelijk: ze zijn vol verwachting.
De vrienden, moeders, geliefden en ik herkennen een voor een degenen waar we op wachten. We zijn blij dat ze er zijn. Eindelijk. We hebben er lang genoeg op gewacht. Er wordt geknuffeld door vrienden, gelachen, een klop op de schouders gegeven en een koffer over genomen. De moeders omarmen hun kroost en laten niet meer los, kleine kinderen kussen terug, de grotere kinderen kijken een beetje gegeneerd om zich heen en wurmen zich los; nu is het wel genoeg mam, we gaan. Geliefden rennen, laten alles vallen, kussen elkaar hartstochtelijk en kijken elkaar diep in de ogen. Gearmd en intens gelukkig lopen ze weg.
En ik? Ook ik ben blij dat ik mijn reiziger, mijn vader in dit geval, in de armen kan sluiten, een zoen kan geven en mee kan nemen uit deze drukte, hop naar de auto. Nog 45 minuten rijden voor we thuis zijn.
Todos Y Tonya
Omdat ze zelf borstkanker meemaakte, startte Tonya haar B & B Todos Y Tonya special voor mensen en vrienden en familie die met kanker te maken hebben gekregen. Maar het is een plek waar iedereen welkom is en waar iedereen blij zal worden van de mooie omgeving, het mooie huis en de hartelijkheid waarmee Tonya haar gasten ontvangt.
Klik hier voor meer informatie en lees ook het interview met Tonya.
Column: Tonya emigreerde na haar borstkanker in haar eentje naar Spanje: ‘Ik ben hier belachelijk gelukkig’
Nadat Tonya Ernsting (52) genas van borstkanker en na 23 jaar scheidde van haar man vertrok ze in haar eentje naar Spanje om daar een B & B op te zetten voor ex-kankerpatienten: Todos Y Tonya. Elke maand vertelt ze op wendyonline.nl hoe het haar vergaat in Spanje.
Afgelopen week was ik even in Nederland. Mijn vader werd tachtig en mijn beste vriendin 75. Redenen genoeg dus om het vliegtuig te pakken. Terug naar Nederland. Ik vroeg me van tevoren af hoe dat zou voelen: terug naar het land waar ik opgegroeid ben, getrouwd ben, gescheiden. Waar ik ziek geweest ben, mijn moeder ben verloren. Land waar mijn zoon woont. Mijn vader. Mijn vriendinnen. Toerend over die Spaanse wegen, bij gebrek aan een radiozender waar men daadwerkelijk muziek speelt in plaats van praat, stel ik mezelf wel vaker ‘grote’ vragen. Hoe zou het zijn om terug te zijn? En vooral: waarom ben ik hier in Spanje zo belachelijk gelukkig?
Eigen plek
Die blauwe luchten en het zonnetje, zelfs als het koud is, zijn echt errrrug goed voor het humeur van een mens. Maar voor mij heeft het vooral te maken met de veiligheid van het hebben van mijn eigen huis. Een plek die van mij is en die niemand mij afneemt. De afgelopen twee jaar heb ik overal en nergens gewoond, ben ik zes of misschien zelfs zeven keer verhuisd en had ik dus geen basis, geen veilige plek. Reisde ik met een paar dozen en mijn hondje van het ene adres naar het andere. Geen plek voor mijn foto’s, mijn eigen servies in dozen in de opslag, mijn schilderij in het bubbeltjesfolie op zolder bij pa. Het hebben van een huis, een thuis is voor mij dus erg belangrijk, en altijd geweest. Het is de plek waar mijn hart ligt. Home is where the heart is….
Hart in stukken
En dat is tegenwoordig dus Spanje. Home is where the heart is, maar is dat zo? En wat als je hart op twee plaatsen woont? Want natuurlijk, naast mijn vader en zoon wonen ook de meeste van mijn vriendinnen in Nederland. En het was heerlijk er een aantal te zien in de afgelopen dagen. Want ik mis ze. Die zitten óók in mijn hart. Dat hart van mij heeft sowieso aardig wat te verduren gehad de laatste jaren. Ik heb zelfs iemand ooit mijn thuis genoemd, maar hij verkoos een ander hart en verzocht mij vriendelijk doch dringend te vertrekken. Te veel en te vaak en vooral te snel gaf ik mijn hart weg, of in ieder geval in bruikleen. En evenzo vaak kreeg ik het in stukken of in ieder geval zwaar beschadigd terug.
Genieten
Spanje, of liever gezegd de beslissing om hier een leven op te bouwen, heeft veel veranderd. Ik betrap mezelf erop wat voorzichtiger te zijn, zuiniger te zijn op mijn hart. Ik sta te kijken van de ‘zelfliefde’ die ik per dag meer vind.. Natuurlijk ben ik nog steeds (vaak té) streng voor mezelf, want ik ‘moet’ nog steeds van alles, en meestal ‘moet’ het toch nog even af. Maar eerder dan voorheen stop ik als ik moe ben of gewoon geen zin meer heb in een bepaalde klus. Kan ik verwonderd staan kijken en genieten van de bomen, een bijgewerkte administratie, een geschilderde muur of twee ravottende hondjes. Todos Y Tonya voelt inmiddels als thuis, maar ook als project, als mijn creatie. Als mijn uitdaging om deze business aan de gang te krijgen. Het bouwen. Met een mooi doel voor ogen. En het voelt ook als doel van mijn eigen kanker: zoveel ellende, het heeft me zoveel gekost maar het heeft me ook zoveel gebracht. Noem ‘t lef, noem ‘t moed. Ik noem het ‘als je niet zoveel meer te verliezen hebt’ of ‘het grotere plan.’ And I Like it!
En dus ligt mijn hart in tweeën. Maar het is niet gebroken. Integendeel, ik vind mijn hart steeds meer terug. De wetenschap geliefd te zijn en lief te hebben op meerdere plaatsen is heerlijk! Home is here, in Spanje, maar mijn hart woont op twee plekken!
Nieuwe columniste! Tonya emigreerde in haar eentje naar Spanje nadat ze genas van borstkanker
Door DE REDACTIE op 25 JANUARI 2022 in LEVENSECHTE VERHALEN
Vorige week plaatsten we op wendyonline.nl het interview met Tonya Ernsting, die nadat ze genas van borstkanker en na 23 jaar scheidde van haar man in haar eentje naar Spanje vertrok en daar nu B & B Todos Y Tonya runt voor (ex)-kankerpatiënten. Ze kreeg daar tal van mooie reacties op en voortaan zal Tonya elke maand op wendyonline.nl vertellen over haar nieuwe leven in Spanje.
Je bent geweldig! Ik wil je wat vertellen. Na het interview van vorige week op Wendyonline.nl ontplofte mijn social media bijna. Zoveel reacties, zoveel vriendelijke woorden, complimenten. ‘Je bent geweldig’ en ‘succes gewenst’ berichtjes… Superfijn als mens om te lezen! En mijn project kan natuurlijk iedere vorm van aandacht gebruiken om uiteindelijk uit te groeien tot wat ik voor ogen heb: een heerlijke vakantie plek waar iedereen zich veilig kan voelen. Als (ex)-patiënt, maar ook als het je partner, ouder, kind, geliefde of vriend of vriendin betreft. Zowel het interview als de wijze waarop dat tot stand kwam, zorgen ervoor dat mijn gedachten constant afdwalen de afgelopen dagen.
Eerst het interview: de schrijfster en hoofdredactrice van Wendyonline.nl is Rosa Koelemeijer, mijn beste vriendin tijdens mijn middelbare schooltijd. We reden samen paard, toupeerden ons haar voor we uit gingen (het was de tijd van de Dolly Dots en Madonna, haha) en waren echte ‘partners in crime’. In een van onze gesprekken van vorige week zei ik tegen haar: ‘Weet je nog Roos, dat jij in India zat en dat ik jou ‘poste restante’ brieven stuurde?’ We lachten, en zij noemde me Toon, zoals ze altijd deed, op de manier zoals niemand me afgelopen jaren heeft genoemd. En het bijzondere was, na vijf minuten waren die 25 jaar dat we elkaar niet gezien hebben weggevallen. Bijzonder was ook dat het initiatief van haar kwam, na een gesprek met andere vriendinnen uit die tijd van toen. En hoe mooi dat is, dat elkaar helpen, verbinden, en belangrijker nog, de verbinding voelen, op basis van wat je samen hebt beleefd, hebt meegemaakt.
Samen
Beleefd en meegemaakt, ik kan er een boek over schrijven, en misschien doe ik dat ook nog wel eens, maar het gaat me nu over dat ‘samen’. Samen, met vriendinnen, familie, geliefden. ‘Samen’s’ die er nog zijn, maar ook de ‘samen’s’ die ik ben verloren onderweg. Mensen waar ik kortere of langere tijd momenten mee heb gedeeld. Heb liefgehad. Mensen die ik verlaten heb, die mij verlaten hebben, sommigen die wegdreven, verwaterden. Toch ben ik de meeste niet vergeten, en gelukkig duikt er zo af en toe (regelmatig, sinds ik met dit project begonnen ben) weer iemand op uit vroegere tijden. Nu was het Rosa, en wat ben ik er blij mee! Straks, als ik in februari een weekje in Nederland ben, gaan we elkaar zien, en ik kan niet wachten!
De verhalen en reacties naar aanleiding van dit stuk, van mensen die nog middenin het proces zitten maar ook de verhalen van ‘na’, hebben me ook al vele malen ontroerd en aan het denken gezet. En wat zijn het er veel! Wat zijn ze soms jong! WTF! Dat wist ik natuurlijk wel… En toch is het confronterend. Die rotziekte! De trajecten en behandelingen waar mensen doorheen moeten gaan. De keuzes, de soms ‘geen keuzes’, het gevoel tijd te verliezen die nooit meer terug komt. Niets dan respect. En wat een wonder is sociale media dan toch; groepen lotgenoten delen ervaringen, gevoelens en steken elkaar een hart onder de riem. Geven aan elkaar. Delen met elkaar.
Alleen
En ook lees ik een hoop eenzaamheid die ik herken; niet alleen maar wel eenzaam. Ik voelde mij best alleen toen ik ziek was, ondanks dat mijn moeder al een keer borstkanker had gehad en ik een vriendin had die hetzelfde overkomen was… Want gelukkig begrijpen ‘de gelukkigen’ je niet. Ze wensen je kracht en noemen je ‘sterke vrouw'(of man natuurlijk) en zeggen dat je moet vechten. Vechten. Alsof je iets te kiezen hebt. Je moet gewoon door. DOOR. En beter worden, en weer regie over je leven krijgen, je ritme, je emoties, je energie. En daar zit je dan, piekerend over hoe dat nou verder moet, hoe je kracht kan putten uit van alles en niets. Zoekend naar het waarom en vooral naar het ‘hoe nu verder’. Alles is veranderd, alles wat je voorheen als vanzelfsprekend aannam, en wat moet je doen, wat wil je eigenlijk? Wie ben je eigenlijk?
Ik worstel nog regelmatig met dit soort zaken. De ‘vragen des levens’. Doe ik het wel goed, gaat het inderdaad lukken, blijf ik gezond? Ga ik me 100% thuis voelen? Was het een juiste keuze? Emigreren, een zaak op zetten, alles of niets, en dan ook nog alleen. Maar dan komt er weer een berichtje, of een telefoontje. De zon schijnt, de honden liggen aan mn voeten, en ik denk; tuurlijk! Want dit is wat ik wil doen. Moet doen. Hier word ik gelukkig van. En hopelijk veel mensen met mij!
Een van de vragen die me het meest gesteld werd toen ik hieraan begon was: ‘Kun je dat wel aan, al die trieste verhalen, al die ellende?’ Mijn antwoord was steevast: natuurlijk, ook dit hoort erbij, zelfs de dood hoort erbij, en wat als ik emotioneel word? Als ik een traan laat? Een keer wakker lig?
Empathie is voor mij een groot goed. Vandaag las ik een berichtje waarin iemand op riep om iemand anders vandaag een lief berichtje te sturen, en dat probeer ik eigenlijk te doen nu. Misschien ken ik je, misschien ken ik je van vroeger. Misschien herken ik je. Misschien leer ik je nog kennen, maar dit berichtje is voor jou; jij die de moeite neemt om dit verhaal te lezen! Dankjewel! Je bent geweldig!
Liefs, Tonya
Over Tonya
Tonya is moeder van een zoon van 24 en trotse eigenares van de B & B Todos Y Tonya bij het kleine stadje Archidona, middenin Andalusië. In de witte finca creëerde Tonya een B & B met vier gastenkamers, speciaal voor mensen die met kanker te maken hebben gekregen. Maar ook voor hun familie, vrienden of nabestaanden. Ze wilde een plek creëren waar mensen zichzelf kunnen zijn, of ze nu uitbehandeld, genezen of op een andere manier met kanker te maken hebben gekregen
Tonya genas van borstkanker en startte in haar eentje een B & B voor (ex)-kankerpatiënten in Spanje: ‘Ik wil mijn geluk volgen’
47 was Tonya Ernsting, nu 53, toen bij haar borstkanker werd ontdekt. Een lang traject volgde en eenmaal genezen groeide bij haar de behoefte om van betekenis te kunnen zijn voor anderen. Toen ook haar huwelijk na 23 jaar strandde, vertrok ze naar Zuid-Spanje om daar een B & B te beginnen voor (ex)-kankerpatiënten: Todos Y Tonya. ‘Ik wil doen waar ik gelukkig van word.’
Vier keer ging ze naar Spanje om een geschikt huis te zoeken voor haar plannen en uiteindelijk vond ze een finca bij het kleine stadje Archidona, middenin Andalusië. In de witte finca creëerde Tonya een B & B met vier gastenkamers, speciaal voor mensen die met kanker te maken hebben gekregen. Maar ook voor hun familie, vrienden of nabestaanden. Ze wilde een plek creëren waar mensen zichzelf kunnen zijn, of ze nu uitbehandeld, genezen of op een andere manier met kanker te maken hebben gekregen. Tonya: ‘Toen ik zelf borstkanker had, ben ik tijdens de behandelingen een paar keer op vakantie geweest. Kaal met pruikje, opgeblazen, doserend met mijn energie, vol emoties. Dat was niet eenvoudig: mijn zelfvertrouwen was nul, ik herkende mijn eigen lichaam niet, ik was vaak moe en wilde even slapen. Soms recalcitrant, soms boos. En daar was meestal geen ruimte, begrip of gelegenheid voor. Zwemmen was ineens niet meer leuk, want iedereen ‘keek’, en ik was ‘dik’. En ik was toch niet meer leuk…Met Todos Y Tonya wil ik mensen een plek bieden waar ze zichzelf kunnen zijn. Waar het niet gek is om zonder pruik te gaan zwemmen en waar je ook gewoon lekker vakantie kunt vieren en een glas wijn kunt drinken. Als je echt tot rust wilt komen kom je al snel bij een retraite terecht, maar het is ook lekker om op een veilige plek gewoon vakantie te houden. En de omgeving is hier prachtig, met mooie authentieke stadjes en in 45 minuten ben je bijvoorbeeld in Malaga of Granada. Maar je kunt hier in de omgeving bijvoorbeeld ook heel mooi wandelen en vanuit de achtertuin van de finca loop je zo het bos in.
Behandelingen
In oktober 2017 voelde Tonya een klein knobbeltje in haar rechterborst. De huisarts stuurde haar ‘voor de zekerheid’ toch maar even door naar ziekenhuis de Gelderse Vallei. Een mammo, een scan en twee puncties later (de eerste liet niets zien), sloeg de grond onder haar voeten vandaan. 47 was ze, gelukkig, gezond, fit en vrolijk. Moeder van een zoon van 17 en getrouwd. Operaties volgden – ze koos ervoor om haar beide borsten te laten amputeren omdat ze wilde blijven leven en voor de allerveiligste optie wilde gaan, ze kreeg twee protheses, een reeks van 7 chemokuren en alle nare bijverschijnselen die je maar kunt verzinnen. Eind april 2018 was ze klaar. Dacht ze. Haar haren begonnen weer een beetje te groeien en ze begon met de hormoonkuur die ze vijf jaar zou moeten slikken. Tamoxifen. Binnen een paar maanden was ze ‘chemisch depressief’, zoals ze het noemt en zag ze het allemaal niet meer zitten. Ze mocht switchen naar Anastrazol en vanaf dat moment ging het beter. Langzaam beter.
Afscheid
Juli 2019 kreeg ze het idee voor een B & B speciaal voor mensen die met kanker te maken hebben gekregen. Haar huwelijk was na 23 jaar gestrand. Haar zoon woonde inmiddels op zichzelf. ‘Ik heb vijftien jaar in de reiswereld gewerkt en vervolgens vijftien jaar als paard rijinstructrice. Maar dat was fysiek niet meer vol te houden. Na mijn scheiding had ik een baantje als receptioniste, maar dat was niet iets wat ik de rest van mijn leven wilde doen. Doordat ik kanker heb gehad ben ik veel gevoeliger geworden. Er is al zoveel ellende in de wereld en ik vind het al mooi als ik een klein verschilletje kan maken. Ik wil graag voor mensen zorgen, ze een fijne tijd geven, iets betekenen. Ik heb mijn hele hebben en houwen in de aankoop van het huis is Spanje gestopt en de sprong gewaagd.’ Omdat haar moeder in de tussentijd ook kanker kreeg en daar vorig jaar februari aan overleed, maakte ze ook de andere kant van de medaille mee: wat als je niet meer beter wordt? Omdat ze er voor haar moeder wilde zijn, vertrok ze later dan gepland, maar sinds afgelopen zomer is Todos Y Tonya haar thuis en inmiddels heeft ze de eerste gasten ontvangen.
Eigen pad
Emigreren in je eentje: achteraf vindt ze het ook best een stoere stap van zichzelf. Verbouwen, klussen, de finca inrichten, gasten ontvangen: ze doet het allemaal maar. Maar ze komt uit een echte ondernemersfamilie en geniet ervan om eigen baas te zijn. Ze kan zelf bepalen wat ze met de dag gaat doen. De ene dag loopt ze rond met een kruiwagen, de andere geniet ze van de Spaanse zon op haar terras, maakt ze een lange wandeling door de Spaanse bergen of struint ze de omgeving af om haar gasten leuke tips te kunnen geven. Er zijn ook de moeilijke dagen. Afgelopen kerst bijvoorbeeld. Samen met haar vader in Spanje, maar de eerste zonder haar moeder en met haar zoon ver weg in Nederland. Maar ze wil haar geluk volgen. ‘Kanker heeft mij veel gekost, maar ook veel gegeven. Kanker is ook nooit klaar, het blijft altijd in je achterhoofd zitten. Dat weet iedereen die in dezelfde schoenen loopt of heeft gelopen. Uiteindelijk vinden de meesten van ons gelukkig ons eigen, juiste pad. Het mijne liep naar Spanje.’
Gooi en Eemlander 27-07-2021 (...en het is NIET de tuin van mijn B&B maar Plaza de Comedia in Iznajar...)
Nieuwsblad van Huizen "EXTRA"", 23 Juni 2021:
Tonya Ernsting start Bed & Breakfast voor (ex)kankerpatiënten in Spanje (nieuwsbladvoorhuizen.nl)
